zakończyła i przyjaźnie popatrzyła na chłopca. <br>Ale to spojrzenie rozwiało jej ufność. <br>Struchlała. <br>Hubert wyglądał jak naładowany worek, który lada chwila trzaśnie od nadmiaru znajdujących się wewnątrz przedmiotów. Miał minę złowrogą i uszczęśliwioną - widać było, że po prostu coś go rozsadza. <br>- Bój się Boga! - jęknęła Gabi. - Coś ty spłatał? <br>- Nic, anielska istoto, pełna zaparcia się siebie, nic, co by wykraczało poza ściśle prawem przewidziane wypadki. <br>- Hubercie! - zawołała natchnionym głosem Gabi. - Słowo ci daję, że ja i ty nie jesteśmy powołani do robienia na świecie Sprawiedliwości. Jesteśmy oboje głupi... <br>- ...tego jeszcze nie ustalił międzynarodowy kon... <br>- ...jesteśmy niezrównoważeni i dziecinni... <br>- ...bądźmy jako dzieci