apatii. Była przeszło dwudziestoletnim dzieckiem, melancholijnym, zawziętym w swej niemocie, głuchym na dookolny świat, posłusznym i całkowicie zależnym od tych którzy się nią zajmowali. Godzinami mogła leżeć bez ruchu na łóżku, albo bez ruchu stać pod drzewem w parku czy pod ścianą budynku zakładowego.<br> Moje wizyty przypadły zatem na okres apatii. Listopad był pogodny, bezdeszczowy i bezwietrzny, świeciło chłodne słońce. Za pozwoleniem Sióstr wyprowadzałem Ritę na spacery w parku. Rozpoznawała we mnie swego egzorcystę? Nie byłem tego pewien, albowiem w jej osowiałości oderwanie od rzeczywistości miało istotnie charakter letargiczny.<br><br>&lt;page nr=28&gt;<br><br> Nie dostrzegała otaczających ;ją osób, zatracała także poczucie miejsca i czasu. A