Hosanna</>) i <foreign lang="lat">Agnus Dei</> ­ trzy- lub czteroodcinkowy (w drugim przypadku z wyróżnioną strukturą <foreign lang="lat">Dona nobis pacem</>). Można by oczywiście komentować przykłady dalszych zróżnicowań rozczłonkowań i w konsekwencji ograniczyć zakres problematyki do zagadnień architektonicznych. Takie ograniczenie w przypadku mszy XX-wiecznych nie w pełni oddaje istotę zagadnienia, a literowy zapis struktury architektonicznej jest tu po prostu mniej przydatny. Chciałbym więc podjąć próbę innego spojrzenia na formę cyklu mszalnego ­ w porównaniu z aspektem tradycyjnym, wyłącznie architektonicznym, uwzględniając zresztą także ten aspekt. Interesujący jest bowiem problem szerszy, bardziej złożony ­ uchwycenia nadrzędnej koncepcji formy, wskazania możliwości i pewnych mechanizmów wykorzystywania przez kompozytorów omówionych kategorii czy