Regulacja liczebności przez proces wzrostu i starzenia genetów. Zmiana właściwości genetów z wiekiem, a zwłaszcza zmiana architektury ze zwartej na luźną oraz obumieranie starszych części genetów, doprowadza z czasem do ich dezintegracji. Do ich dezintegracji najbardziej przyczyniają się martwe szczątki pędów i kłączy, gromadzące się z roku na rok w areale genetu. Genety, z których usuwano nekromasę, nie podlegały dezintegracji nawet w wieku 13 lat, choć pewne objawy starzenia obserwowano u nich, jak zwiększenie odległości między pędami, wzrost udziału rozet nie wytwarzających pędów kwiatowych oraz poszerzające się martwe centrum genetu. Czy wobec tych faktów dezintegrację genetów można uznać za przejaw starości