ale także estetyzm bardziej tradycyjny, z parnasizmu rodem, koncentrujący się na artefakcie? Jest to wszakże paradoks jedynie pozorny. Nie ma w tym niczego dziwnego i nadzwyczajnego, że to on właśnie z taką ostrością dostrzegał "zawoalowany tyngiel burżuazyjny" i protestował przeciwko jego wpływom. Chodzi tu w istocie o coś więcej niż artystowskie czy estetyzujące społecznikostwo, które na swój sposób Miriam praktykował przez kilka dziesięcioleci. Tutaj najważniejszy jest fakt, że dostrzegł on, iż istnienie sztuki masowej, mało ambitnej, adresowanej do niewybrednego odbiorcy, ma szczególne znaczenie dla tej sztuki, którą postulował i którą traktował jako realizację autentycznych wartości. Ma znaczenie, bo wpływa na jej