się "sferą Schwarzschilda", barierą, poza którą nic - nawet kwant światła - nie może się z gwiazdy wydostać. Dopiero potem nazwano to czarną dziurą.<br> Możliwości obserwacyjnego potwierdzenia istnienia czarnych dziur znajdowały się wówczas w sferze fantazji. Dlatego prace Openheimera i Volkova długo obrastały kurzem na półkach bibliotecznych. Dopiero w latach sześćdziesiątych, gdy astrofizyka poczyniła znaczne postępy, rekonstruując cykle ewolucyjne gwiazd, zrozumiano, że wiele gwiazd rzeczywiście musi kończyć swoje dzieje jako czarne dziury. Rozpoczął się okres intensywnego studiowania tego mechanizmu. Zrekonstruowano teoretycznie dyski akrecyjne - wirowe wsysanie otaczającej materii przez czarne dziury. Intensywnie zaczęto poszukiwać czarnych dziur wśród silnych źródeł promieniowania Rentgena i potem w