namiocie księżycowym<br>Wierzące serca ranię,<br>I ciało zbawiam słowem,<br>A słowo pożegnaniem,<br><br>I czekam jeno przemian<br>W te moje noce srebrne,<br>Gdy niebo ani ziemia<br>Nie będą już potrzebne.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div sex="m"&gt;&lt;tit&gt;WYZNANIE&lt;/&gt;<br>Piersiom twoim hosanna! I pogarda światom,<br>Co bogów swoich wielbią w obojętnym niebie,<br>Bo ja, choć lichszy jestem niż najlichszy atom,<br>Żyć nie mogę bez ciebie ni umrzeć bez ciebie!<br><br>Na wieczność odsączyłaś krew od mego serca,<br>Co wszystko ci za wszystkich pragnęło przebaczyć;<br>Nie tyś je uśmierciła, bo cud nie uśmierca,<br>Jeno los, co mi nie dał znów ciebie zobaczyć.<br><br>Ja wiem, że będziesz łzami znaczyła wspomnienia<br>Burzy, co błyskawicą