w miejscu zamieszkania; czego wyrazem była istotna dysproporcja między rozbudowanymi formami aktywności społecznej w zakładach pracy a ich niedorozwojem (niekompleksowością uformowania) w miejscu zamieszkania. W sytuacji, gdy splatało się to z tworzeniem dużych skupisk nowych domów oraz przepływem ludności wiejskiej do miast, nieunikniona stawała się izolacja mieszkańców oraz dezintegracja i atomizacja społeczeństwa.<br>Dostrzegając wskazaną niekorzystną sytuację dla rozwoju samorządu i działalności społecznej w miejscu zamieszkania, u schyłku lat sześćdziesiątych podjęto wielolokierunkowe prace i badania modelem samorządu mieszkańców, których efektem były kolejne projekty zbiorów norm prawnych i organizacyjnych.<br>Punktem wyjścia dla wymienionych tu prac było uznanie, iż miejsce zamieszkania powinno stać się