przedziale od 25 do 40 eV) ze swej energii kinetycznej na utworzenie każdej pary jonów w powietrzu lub innym gazie. Energia ta musi być równa przynajmniej najniższemu potencjałowi jonizacji cząsteczki lub atomu gazu. W przypadku gazów szlachetnych część energii zużyta na jonizację jest większa niż w gazach dwu i więcej atomowych, bo w tych ostatnich zachodzi także możliwość dysocjacji. Energia zużyta na wzbudzenie jest rzędu od kilku do kilkunastu eV na jeden akt. Wartości energii na utworzenie pary jonów \ ] i potencjałów jonizacji (I) dla niektórych gazów podano w tab. 5.4 (p. 5.2.2.1). Różnice tych wartości wystarczają zwykle