powieści psychologicznej, są zarazem wyrazistym dokumentem obyczajowym. Ukazują najpierw dworek dzierżawcy, ojca Elżbietki, typowego szlachcica-sarmaty, butnego, lekkomyślnego, nieokrzesanego. Pełen wiary w moc karabeli po przodkach ginie od pałki hajdamackiej. Listy przedstawiają także środowisko klasztorne, tym razem blade i banalne, ożywione jedynie doskonałym opisem obłóczyn księżny Wiśniowieckiej, opartym na fakcie autentycznym opisanym w „Kurierze Polskim" (nr 857 z 1753 r.). Autorka wzbogaca opis tego wydarzenia, wprowadzając na uroczystości obłóczyn polskie pisarki tego czasu: Drużbacką, Niemiryczową. W większości listów opisuje Elżbietka pobyt na dworze wielkopańskim Czartoryskich, trafnie oddaje atmosferę fraucymeru, gdzie panują zazdrość i intryga. Panna Rzeczycka westchnie malancholijnie do Urszuli