historyczne obejmuje tylko daty przełomowych wydarzeń okresu powojennego i to poznanych raczej z pewnej odległości.<br> I jest to chyba jedna z przyczyn niewielkiej odkrywczości młodszych pisarzy. Potrzeba odczytania na nowo własnego życiorysu była dość masowo i spontanicznie manifestowana, ale rezultaty tej lektury ułożyły się szybko w powtarzalny schemat zakamuflowanej powieści autobiograficznej, przeplatającej mniej lub bardziej dramatyczne doznania okresu poprzedzającego stan wojenny (Rozpad Iwony Smolki) lub częściej - pierwszego jego okresu (Trzeba siebie zjeść Smolki, Ostry dyżur, Rekonstrukcja i Ucieczka Stanisława Bieniasza, Innego życia nie będzie Marii Nurowskiej) z retrospekcjami sięgającymi innych podobnie dramatycznych sytuacji (pierwsze lata powojenne, październik 1956, marzec 1968, grudzień