trzech wymiarach, na trzech planach: i naprawdę trudno orzec, który z tych trzech heroizmów wymagał większego samozaparcia i duchowej czystości.<br><br>3. <br> Heroizm pierwszego rodzaju, ten najbardziej oczywisty, wpisuje się od razu w porządek pewnej tradycji: buntownik ryzykujący życiem i odrzucający osobiste szczęście dla wyższych celów, spiskowiec podnoszący rękę na krwawego autokratę, to nie bohater dwudziestego wieku przecież - tego typu biografię znały i poprzednie epoki. Nie chcę przez to bynajmniej umniejszyć wagi tego heroizmu. Chcę tylko powiedzieć, że jest to model postępowania w pewnym sensie "oswojony" przez kulturę, zrozumiały, opatrzony bez zastrzeżeń znakiem dodatniej wartości, włączony w odwieczny łańcuch zbrojnych zamachów, które