1885 roku wypuścić (za kaucją pieniężną) Kraszewskiego na urlop, z którego pisarz już oczywiście do więzienia nie wrócił. Choć nie istniała żadna namiastka państwa polskiego, a więc nie można było dyskutować o jego zdradzie, Francja zaś była uważana za potencjalnego sojusznika dążących do niepodległości Polaków, to jednak nikomu z obrońców autora Starej baśni nie spłynął spod pióra argument, iż szpiegostwo uprawiane z pobudek patriotycznych może być czymś zasługującym na aprobatę.<br>Całe oskarżenie uznano na ogół za całkowicie wyssane z palca, widząc w wytoczonym Kraszewskiemu procesie jeszcze jeden przejaw antypolskiej polityki Bismarcka, tym bardziej że "żelazny kanclerz" wystosował do pruskiego ministra wojny