została jako stworzenie dowolną drogą zespołu bodźców dopingujących do kreowania przez odbiorcę własnych, nie narzuconych w ich kształcie, procesów myślowych, wyobrażeniowych, wzbogacających i uczulających percepcję najszerzej pojętej rzeczywistości i aparat jej interpretacji. Zawsze - w stopniu uzależnionym od dyspozycji i możliwości intelektualnych perceptora.<br> W tym stadium rozważań przyjąć wypada, że droga awangardy powojennej była drogą prostą, wiodącą od rzeczywistości przekształcanej indywidualnym widzeniem artysty - ku rzeczywistości samej, dla której artysta ustanawiał tylko nowe punkty widzenia. A więc rzeczywistości widzianej pod kątem wybranych problemów. A więc nie, jak się to potocznie sądzi, w udziwnianiu formy artystycznej upatrywać trzeba specyfiki współczesnego działania awangardy, ale w