niego stały dostęp. Niebawem wysłał mnie w teren, celem poinstruowania podległych placówek. To było wyróżnienie. Wzbudzałem wszędzie szacunek, bo sprawozdawczości wszyscy się tam bali jak ognia.<br>Nie ma co opisywać dokładnie przebiegu mej kariery. Dość powiedzieć, że w ciągu dwóch lat dwukrotnie podwyższono mi pobory o sto złotych, a wreszcie awansowałem na zastępcę Kozienickiego. Ten ostatni, już poprzednio zaniepokojony moimi wizytami u dyrektora, począł mnie teraz traktować o wiele chłodniej, a nawet szykanować. Co gorsza, wyśmiewał się z mojej pracy w gazetce. Nazywał ją "zbiorem złotych myśli kolegi Piszczyka". Ja nie miałem powodu wstydzić się tych myśli, bo przecież formowały je