Instytutu zgodził się za ten papier odstąpić bardzo mi potrzebną książkę o szczęściu ludzkości.<br>- Dobrze - zdecydowała Melania i przysiadła obok mnie na tapczanie. Jej bujna pierś lekko falowała.<br>- Ty nie jesteś ze mną szczęśliwy, Janek - szepnęła cicho i zaraz załzawiły się jej oczy. - Przecież widzę... Jestem nieuczona... ot, taka zwykła baba... Ty potrzebujesz niezwykłej kobiety, prawda?<br>- A ty nie wolałabyś niezwykłego mężczyzny? - zaatakowałem ją. - To ja jestem byle kto! Do niczego się nie nadaję!<br>- Nie mów tak, Jasiu. Jesteś niezwykły. Piszesz mądre rzeczy... o szczęściu ludzkości! A ja nawet dobrze nie wiem, co to znaczy!<br>I złożyła mi głowę na ramieniu