znów nienaturalne popatrywanie na otaczające przedmioty, na filiżanki z &lt;foreign lang="rus"&gt;"czajem"&lt;/&gt;, na talerzyki z ciastem. Jedynie Zofia wpatrzona w najstarszego brata jak w obraz; od najmłodszych lat był dla niej niedościgłym ideałem, autorytetem większym niż rodzice. Imponował jej zawsze innością i imponuje teraz, gdy tak siedzi milczący, tajemniczy, z surowym i bacznym wyrazem oczu.<br>Ciekawe - myśli Zofia - czy Stasza zna szczegóły zamachu na Sudiejkina i ucieczki Siergieja Degajewa?... Musi spytać go o to na osobności. Jak dobrze, że wrócił do Warszawy, razem z nim ożyje ta ekscytująca ją, dorosłą już przecież pannę, atmosfera, te szepty, ta wymiana płaskich pakunków, wyciąganych z torebek