nie zapomniał, co więcej, ocalił go – jak to się po dziś dzień powtarza – od niepamięci. Docenił wartość poetycką jego utworów. Mimo to spotykały się one na ogół z lekceważeniem bądź przemilczeniem. Jeśli już wzmiankowano o Reklewskim, to niejako mimochodem, jako o przyjacielu Kazimierza Brodzińskiego. Znaczenie jego własnej twórczości bagatelizowano. Pierwszy z krytyków, Józef Lipiński, przyznał wprawdzie, że „Reklewski wystawia trafnie wesołość zabawy i żywość ludu krakowskiego", i zaraz dodawał: „Ale wiersz powszechnie zbyt wymuszony, wyszukany i więcej niż przystoi sielankom w myślach, w obrotach i w wyrazach wytworny". Już w naszym stuleciu, Stanisław Windakiewicz, podkreślając pewne zalety