jednak tak nie jest? Jeżeli czeka nas nowy, wspaniały świat? Ale jaki sens ma świadomość trwająca bez końca? Myśl ta mnie przeraża. Tradycyjny obraz życia pozagrobowego upaja wspaniałością i przejmuje dreszczem strachu, ale ja mam przeczucie (piję właśnie daqîuiri), że zawiedzeni zostaniemy banalnością tego pośmiertnego istnienia, które okaże się obciążone bagażem śmieszniejszym jeszcze niż nasz żywot doczesny.<br>Na pokładzie jest młody człowiek, który opowiada wszystkim, że jest poetą. Nazywa się Jacques-André Priaulx. Bardzo siebie i swą twórczość ceni. Kilkakrotnie już czytał mi swoje wiersze i domagał się przychylnej krytyki. Francuski znam słabo, a jego wiersze odbiegają od klasycznych kanonów prostoty