chwilę - rozpacz, potem mord wygrzebię...<br> Lecz to nie ludzi, to zjawisk są cienie!<br><br>- Jest tyle w chemii, ile człowiek nie wie,<br> A chemia mówi prostą rzecz uczenie:<br> To jest w popiele, co stygnie u ciebie.&lt;/&gt;<br><br><br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;SONETY SZARE&lt;/&gt;<br><br><br>I<br><br>&lt;tit&gt;NAUKA CHODZENIA&lt;/&gt;<br>A jesteś ziemia. Glina, ołów, sól -<br>Jedwab popiołu, ciepła rozkosz bagien.<br>A jesteś ogród. W tobie sarny nagie,<br>Woły łagodne, rozpęknięte wpół...<br><br>Wszystko, co dźwigasz, uzbroiłaś w ból -<br>To, co zakrywasz, w posępną odwagę.<br>A jesteś ogród. W tobie panny nagie,<br>Twarze młodzianków rozpęknięte wpół...<br><br>Tak ćwiczyć będę moje stopy obie,<br>(Więc stopy wiersza - więc oblekłe w czucie)<br>Że krok uczynię