życie. A ja... Ja już na nic nie czekam, już wszystko przegrałam. Chciałabym tylko mieć spokój i nie bać się... głodu...<br>I nagle histeryczny szloch: <br>- Pan wie, co to głód? Pan nawet nie wie, jak smakuje brukiew. I że można gotować zupę z lebiody... <br><br>Patrzę na nią przerażony, zmieszany. <br>- Przepraszam... - bąkam. <br>Pani opanowała się. <br>- To ja przepraszam. Nie powinnam tego mówić. <br><br>Przestaję w nieskończoność mieszać herbatę. Mimo tych wynurzeń nie rozumiem, dlaczego nie zaproponuje, by wziąć ją tu, do siebie. Nie chciałbym, żeby tak się stało, ale nie wolno mi kierować się chceniami. Więc mówię: <br>- Ewa musi mieć opiekę. Nie może