nie umiał przeprosić. Tupał nogami albo się zaciął i nic nie gadał. Do dziś mu to zostało.<br>Babcia podniosła się, ziewnęła.<br>- Oj, tak, tak - powiedziała. - Czas do łóżeczka. - Zwinęła szycie i odłożyła je do koszyka, po czym podeszła do siedzącej jeszcze Aurelii i pocałowała ją w głowę. - A ty pamiętaj, bąku jeden - powiedziała - że babcia też cię kocha. I potrzebuje. Jazda spać!<br><br>&lt;page nr=97&gt;<br>12.<br><br>Ten sam fioletowy, spokojny zmierzch zapadał i nad Poznaniem. Dzielnica Jeżyce, nie tak może opustoszała jak rynek w małym miasteczku, była jednak dużo spokojniejsza niż w dzień powszedni. Gabrysia dopilnowała już kąpieli córeczek, zapakowała je do łóżek, poprzytulała