mnie. Zawsze, zawsze! - podkreśla gestem Christine, a spod kraciastej flaneli wychyla się obandażowany przegub. Anglik uważa, że Nowy Jork czy rodzice to tylko złudzenie, że winien jest zwyczajnie diabeł. Dziś Christine jest na szczęście spokojniejsza, opowiada tylko bardzo szybko i co rusz z lękiem spogląda na Anglika, jak gdyby się bała, że go nudzi, albo że to, co mówi, nie jest na poziomie. Po paru chwilach umawiają się, że zadzwonią do siebie.<br>- Take care.<br>- You too.<br>Anglik przebiera nogami, mija okna Daigaku, gdzie nad zimną rybą, opiekanymi raczkami w lakierowanych skrzynkach i sosem sojowym z zielonym chrzanem pochylają się dwaj japońscy