mam czasu. To mój ostatni rok, muszę skończyć studia, od tego zależy cała nasza przyszłość. - Na dźwięk tego słowa milkłam i nie ponawiałam próśb. Pozwalałam mu patrzeć w przyszłość, jak w wielką, jasną płachtę ekranu kinowego, którego cienie fascynowały nas jednakowo i który tak często braliśmy za samo życie.<br>Jednak bałam się, przyjacielu, i coraz częściej myślałam o tym, w jaki sposób powinniśmy umrzeć oboje, mój mąż i ja. Nie umiałam znaleźć sposobu. On był wielkim entuzjastą życia. 0 śmierci mówił tylko wtedy, kiedy nagły ból zwierał mu zęby i tamował oddech. W dzień, siedząc na niskim taborecie przed ukochanymi sztalugami