sobie: "O, jakże piękne jest życie bez wojny!" Zaledwie jednak zdążyłem sobie, jako rutynowany spiker, przepowiedzieć te zdanie również po francusku i po angielsku, usłyszałem za sobą głos Julka: <br>- Jeremi! Obejrzałem się. Stał na balkonie pierwszego piętra, na którym było studio i pokój inspektorów i wołał ku mnie, wychylony przez balustradę: <br>- Zaczęło się! I na poparcie jego słów ze wszystkich stron miasta zawyły alarmowe syreny. <br> Z plątaniny faktów pierwszych dni wojny trudno mi jest ułożyć chronologiczny ciąg wydarzeń. Nie pamiętam też, choć musiałem go w tych dniach widywać na Zielnej, rzecznika Naczelnego Dowództwa, superidioty dyplomowanego pułkownika Romana Umiastowskiego. Włos staje na