wciąż niekochany. I ten niezaspokojony głód miłości dodawał tragizmu jego szekspirowskim kreacjom. Sława Gordona rosła, ale malała szansa na osiągnięcie osobistego szczęścia. Był pasierbem losu i życie przebiegało mu pomiędzy aplauzem widowni a samotnością mrocznego gabinetu, gdzie książki piętrzyły się do sufitu.<br>I jeszcze to ostatnie rozczarowanie z Izoldą. Ta banalna i bezsensowna historia w stylu brukowej powieści.<br>Właśnie wtedy na horyzoncie pojawiła się Ewa. Jemu miała wszystko do zawdzięczenia. Ale i on jej również. Dla niego grała ulubioną Balladę g-moll, dla niego pragnęła zdobyć laur na Konkursie Chopinowskim, dla niego starała się stworzyć w domu atmosferę ciepła i spokoju