ale władze widocznie uważały, że dzieje się to w nielicznym, zamkniętym kole, nie ma zatem obawy przed niebezpieczeństwem szerzenia się niebłagonadiożnych dowcipów. Zresztą partii zależało wówczas na utrzymaniu przyjaznych stosunków z pisarzami. Zapraszano przedstawicieli Związku do komitetów honorowych z okazji jakichś świąt państwowych, na trybuny w czasie pochodów pierwszomajowych, na bankiety i przyjęcia z gośćmi zagraniczymi.<br>Ale zdarzały się również przykre historie. Jedną z nich przeżyłem osobiście. Otóż otrzymałem od pani Tatarkiewiczowej jej tłumaczenie książki Hemingwaya Komu bije dzwon. Oczywiście maszynopis.<br>Tłumaczenie nie było udane, lecz przeczytałem tę powieść w gorączce człowieka, któremu wydarzyło się niespodziewanie coś, o czym od dawna