wyszedł.<br>- On jest jeszcze najporządniejszy, tamci to dopiero są skurwysyny.<br>- Nic nie mów. - Matka lęka się teraz nawet słów syna.<br>Dzieci powoli rozchodzą się na obiad. Pająk i Szprycha mają jeszcze chwilę czasu, przebiegają więc w malejącym deszczu do Wuja.<br>Zatrzymują się przed bramą widząc dyrektora Jazończyka. Stoi w drzwiach baraku nazywanego biurem i rozmawia z obcym mężczyzną w czarnop-rzeźroczystym deszczowym flaku.<br>- Masz swojego wampira - mówi Pająk.<br>- Ale też wygląda, śmieje się jak głupi do sera.<br>Mężczyzna śmiał się głośno pokazując górną lewą złotą trójkę. Klepał Jazończyka po ramieniu, ciągle ze śmiechem, mimo że twarz tamtego wyrażała surową powagę.<br>Wuja