od końca XIX wieku stanowił "centrum polszczyzny", pod presją zarówno przekształceń i potrzeb cywilizacyjnych, jak nowych jego użytkowników został od środka rozsadzony. Równocześnie z różnych przyczyn zahamowały się świadome wysiłki formujące nowoczesną polszczyznę (nurt wiejski, poezja lingwistyczna, Nowa Fala). Wraz z nową generacją do literatury wtargnęła żywa, bogata, ale i barbarzyńska polszczyzna. Broń Boże, aby ją wyklinać czy okiełznywać. Ale literatura sama musi podjąć krytykę swego języka i ucywilizować go.<br>Gdy w czerwcu 1989 roku nastąpił nieoczekiwanie polski &lt;foreign lang="eng"&gt;happy end&lt;/&gt;, spodziewano się automatycznego i odświętnego odrodzenia literatury, tak jak to się stało w roku 1918. Były to złudzenia. Po tak intensywnym