która paradoksalnie bierze początek z widzenia świata jako dwoistego, złożonego z przeciwieństw, w których w końcu i sztuka się realizuje. Wielkie nie występuje tu bez małego, piękne bez brzydkiego, jawa bez snów. Sztuka istnieje w przestrzeni widzialnej i niewidzialnej, jako śmiertelna i nieśmiertelna.<br> Świat poetów klasycyzmu, realizowanego w Polsce w bardzo różnym stopniu i zakresie, charakteryzuje rozumienie czasu jako długiego trwania wyrażającego się w historii kultury. Przejawia się to nie tylko w bezpośrednich związkach stylu z epokami poprzednimi, z wyraźnymi aluzjami, ale też z ujawnianym i ukrytym przekonaniem, że sztuka jest nieśmiertelna i unieśmiertelniająca.<br> W poezji Artura Międzyrzeckiego nieśmiertelność ma wymiar