tego rodzaju &lt;orig&gt;wpływologii&lt;/&gt;. Wspomnę też chociażby o &lt;orig&gt;cloisonizmie&lt;/&gt; i syntetyzmie, jako stylu zapoczątkowanym przez E. Bernarda i L. Anquetina już w 1887 r. Właśnie charakterystyczne cechy ich twórczości, to nie odtwarzanie widzialnego świata, lecz przekształcanie rzeczywistości i stąd celowa deformacja oraz dalekie od natury, żywe, płasko kładzione jednolite plamy czystych barw, obwiedzione dekoracyjnym konturem (&lt;orig&gt;cloisonizm&lt;/&gt;).<br><br> Ponadto wspominając o Aleksieju Jawlenskym (1864-1941) należałoby powiedzieć, "który" Jawlensky ponieważ łączył on w swoim malarstwie elementy sztuki ludowej, postimpresjonizm, fowizm i ekspresjonizm, natomiast styl indywidualny, odznaczający się tendencją do radykalnego uproszczenia środków formalnych i na pół abstrakcyjnego ujęcia tematu, rozwinął dopiero po wojnie.<br><br> Trzeba