Klub Niemiecki był to niewielki budynek z recepcją, restauracją, kilkoma pokojami gościnnymi, salonikiem i salą bilardową plus kilkanaście parterowych pawilonów zbudowanych wokół niewielkiego basenu, w którym nigdy nie widziałem wody, choć jego brzegi zawsze zastawione były drewnianymi leżakami. W klubie mieszkali niemal wyłącznie dziennikarze i w pogodne dni wylegaliśmy nad basen, by grzejąc się w słońcu, pisać korespondencje. Kelnerzy w poszarzałych kitlach roznosili zieloną herbatę, kawę, a czasami nawet kanapki. Dyrektor klubu, Mohammad Aref, człowiek o chytrej, lisiej twarzy, dbał, by jego goście czuli się swobodnie i bezpiecznie. Baczył też, by nie musieli wyruszać w miasto w poszukiwaniu niczego poza ciekawymi