więc kocham Zarębę prawie tak jak Andzię i Olgę, choć widuję go tylko przed świętami, bo wówczas zdejmuje się dywan i wiórkuje, i woskuje parkiety. Później ciężki stół wraca na swoje miejsce, rozciągnięty do ostatnich granic, a na ceracie rozkłada się adamaszkowy obrus i wyczyszczone do białości srebrne sztućce. Więc bawić się tam można tylko w dni powszednie.<br>O dziesiątej biegnę na dwór, a w jadalni zasiada babcia, która lubi czytać w ogromnym fotelu przy oknie. Nie ma co zaglądać do jej książki, bo to będzie na pewno historia nudnych rodów królewskich albo ministrów, albo w ogóle coś po niemiecku czy francusku