dwustu stopni. Po godzinie wydało mi się, że widzę delikatne smugi dymu wydobywającego się z piecyka, więc zgasiłam cały ten interes i poszłam spać. <br>Następnego dnia po południu niespodziewanie odwiedził mnie znajomy Znany Podróżnik wraz z własną żoną i dorastającą córką. Jedyne, czym mogłam ich poczęstować, to był &lt;orig&gt;zastygnięty&lt;/&gt;, szary beton z rodzynkami, który wciąż tkwił w piecyku. Nie dał się kroić. Podgrzałam go trochę i wygarnęłam łyżką po sporej porcji lepkiej masy. Podałam na stół zaznaczając mimochodem, że jest to betą (z akcentem na "ą", bo tak pewnie Francuzi przeczytaliby słowo "beton") de la mezą (z akcentem na "ą", bo