już zawsze taka jak teraz, że innej nikt jej nie zobaczy. Do końca - pomyślałem nie wiedzieć czemu. Chociaż właściwie wiedziałem. Pamiętałem to przyjęcie i te szepty: ona ma raka. A ona - piękna, długonoga blondynka - wciąż się uśmiechała do swojego męża. Umarła trzy miesiące później. Kasia też się uśmiechała, i to bez wątpienia do mnie, ale był to uśmiech równie smutny. Czy ona mnie widzi?<br>Cały czas mówiłem o pracy, rodzinie, książkach. Po godzinie podniosła się i podała mi rękę. Paweł podniósł się razem z nią i dał mi znak, żebym poczekał. Wrócił z następną butelką whisky. Podziękowałem.<br>- Chciałbyś już iść? - zapytał.<br>- Tak