Nie mógł żyć bez sztuki, zdawałem sobie sprawę, że koniec inspiracji dla Meyera oznaczał koniec życia w ogóle, podczas gdy dla mnie koniec inspiracji był zaledwie końcem inspiracji, nasza przyjaźń rozwijała się zatem w tej swoistej symbiozie, ja od Meyera oczekiwałem totalności, Meyer zaś potrzebował mojej pewności, że bez totalnego, bezgranicznego oddania się sztuce można żyć, oczywiście była to symbioza umowna, pełna pozorów, wiedzieliśmy doskonale, że nie możemy zamienić się rolami, Meyer nie mógłby poświęcić się czemuś innemu niż sztuka, ja swojej sztuki nie odważyłbym się doprowadzić do końca. Tylko w tej jednej sprawie, myślałem, ale i tu pomyliłem się, uległem