spirytusu i nie wytrzeszczał więcej oczu jak ta &lt;orig&gt;czerepacha&lt;/&gt;.<br> - A skąd ty ten spirt zdobył, Kaźmierz? - zainteresował się Kargul,<br>chwaląc jego moc.<br> - Aj, Bożeńciu, czego to człowiek z głodu nie wymyśli - jego<br>współbiesiadnik udzielił wymijającej odpowiedzi.<br> Spirytus rozgrzał im gardła, rozmiękczył serca, ściskać się zaczęli<br>serdecznie i zwierzać z tą bezmierną szczerością, na jaką zdobyć się<br>mogą tylko ludzie poddani wspólnym doświadczeniom.<br> - Ja z języka świdra nie robię - zaczął Kaźmierz, siedząc na pieńku z<br>kubkiem w ręku. - I powiem ci z bezlitosną szczerością, że widać po to<br>Pan Bóg zesłał na nas te wędrówke ludów, &lt;orig&gt;żeb'&lt;/&gt; my pół świata objechawszy<br>zrozumieli