uporządkowania) rzeczywistości przez jednostkę może być tylko inna jednostka, później dopiero społeczność. Jakiż to jednak gwarant ułomny, niewiarygodny! Dotrzeć doń można tylko przez pożądanie: poza ciałem spotkać człowieka nie sposób. Dlatego w opustoszonym kościele wzrok narratora zatrzymuje się na Karolu: &lt;q&gt;"ział boskością będąc czymś przepysznie urzekającym i ujmującym w pustce bezmiernej tej nocy, źródłem ciepła i światła oddychającego"&lt;/&gt; (P 19-20). Celem spotkania nie jest jednak zaspokojenie zmysłów. Raczej ukształtowanie własnej osobowości, w następstwie zaś, własnego światoobrazu! Albowiem jednostka, sama sobie pozostawiona, ani sobie nie potrafi nadać formy, ani uporządkować kosmosu... Oscyluje zatem między pokusą zbrodni a sceptyczną rezygnacją.<br>Czym jest