gór. Wiosenne rozdrażnienie po powrocie. Napady spleenu i nudy. Moja Irena. Tak... Teraz wszystko staje się jasne. Kwiaty! Nigdy nie wiedziała, od kogo są te kwiaty. Bursztyny zgubiła w pociągu. Prosiła, żebym późno nie dzwonił do Zakopanego, bo wyrywam ją ze snu. W Krakowie musiała być w konserwatorium. Chłodna i beznamiętna. Tak, teraz rozumiem.<br>Andrzej powoli budził się z letargu, otrząsał się z odrętwienia, które owładnęło nim po śmierci Ireny. Wyobraził ją sobie w łóżku z innym mężczyzną. Zaczął przypominać sobie pierwsze lata małżeństwa, ciało Ireny, jej burzliwe miłosne spazmy w chwilach oddania i stłumiony szept:<br>- Teraz mnie pocałuj... Jeszcze...<br>Czy