sam niewiele starszy od Stanisława.<br>- Szkoda ich wszystkich - mówiła w zamyśleniu - tych bezkompromisowych, gwałtownych młodzieńców, wierzących, że wytyczają nowe szlaki, pomagają osiągać słoneczne szczyty - ludziom z nizin. Szkoda - powtórzyła - ale "szkoda większa jeszcze - narodu, który siły traci".<br>Młody doktor słuchał z uwagą monologu pani Elizy. Odezwał się dopiero, odpowiadając na bezpośrednio już do niego skierowane pytanie:<br>- A jakie jest pańskie zdanie? Czy także pragnie pan pojęcie: naród, Polska zastąpić hasłem internacjonalizmu, tak jak czynili to pierwsi proletariatczycy...<br>- Chciałbym wyjaśnić - odparł - że mnie również napełnia obawą leczenie społecznych krzywd anarchizmem, nihilizmem i terroryzmem, lecz nie utożsamiam tego wszystkiego z socjalizmem. Trudno mi