niego sens ten rysuje się jedynie w perspektywie chrześcijańskiej &lt;hi&gt;nadziei&lt;/hi&gt;, dla której ważna jest nie tyle etiologia zła, co jego &lt;hi&gt;przemiana&lt;/hi&gt; - zapoczątkowana przez Chrystusa, ale do której kontynuacji jesteśmy zaproszeni - w dobro i to dobro jeszcze większe niż było "przed" wtargnięciem zła. W świetle tej nadziei na przemianę sens rzeczywistości - bezskutecznie trapiony przez spekulatywną teodyceę - jest ukrytym sensem &lt;hi&gt;dziejów&lt;/hi&gt;, a nie logiką bytu, jak to się dzieje jeszcze u Hegla.<br> I jeszcze jedna sprawa. Mam wielkie wątpliwości co do koncepcji moralności, religii i w ogóle kultury jako obrony tabu. Widzę tu niepokojący wpływ myślenia nominalistycznego i "dekretalizmu". Kultura i religia nie