europejskiej (1912) oraz Widma moich współczesnych (1914). Ważnym dokumentem dla poznania osobowości Brzozowskiego był też jego Pamiętnik (1913), uzupełniony fragmentami listów autora.<br>Lektura pism Brzozowskiego nie była i nie jest łatwa, pisał gorączkowo, w pośpiechu, nie dbając o konstrukcję i klarowność wykładu, gonił swą myśl i swoje idee, które odżywiane bezustannie niezmordowaną aktywnością i zachłannością czytelniczą pęczniały od nadmiaru treści i rozsadzały wiązania jego książek. Jego język krytyczny nosił wyraźne ślady wpływów stylistyki modernistycznej, liryzmu, patosu, przesady retorycznej, co niejednokrotnie zamieniało jego studia w sui generis poematy krytyczne, usiłujące przetworzyć analizowany materiał w etiudy poetyckie, oddające jego bezpośrednie wrażenia i odczucia