roślin lub części generatywne roślin.<br>Bardzo szczegółową klasyfikację osadów jeziornych i gleb bagiennych zaproponował Troels-Smith (1955). Pozwala ona na porównywalność opisów, co stanowi jej największą zaletę, a z uwagi na dużą przydatność i częste stosowanie określa się ją mianem metody Troels-Smitha (T-S). Całkowita charakterystyka osadów tą metodą bierze pod uwagę składniki osadów, stopień rozkładu i właściwości fizyczne. Wśród cech fizycznych określa się: elastyczność, ściemnienie, wilgotność, warstwowość, barwę, strukturę i granice, czyli szerokość przejścia jednych cech w inne. Rozkład ustala się stosując pięciostopniową skalę. Składniki osadu są wyrażone udziałami komponentów stanowiących osad, np. ilości żwirów, piasków, mułków, iłów, substancji humusowej itp