na śmietnik. Żadna forma istnienia na tym świecie nie daje bowiem wyzwolenia. "- Nie żyje? - spytała pani Samsa i niepewnie spojrzała na posługaczkę [...]. - Chyba się nie mylę - powiedziała posługaczka i na dowód tego miotłą odepchnęła zwłoki Gregora jeszcze dość daleko na bok. [...] - No - powiedział pan Samsa - teraz możemy podziękować Bogu."<br>Natomiast błądzącemu po labiryntach dzieciństwa Schulzowi udaje się przynajmniej na chwilę usunąć Ojca ze swojej mitycznej krainy: "Kto mógł powiedzieć, czy żył gdzieś jeszcze w jakiejś szparze podłogi, czy przebiegał nocami pokoje, zaplątany w afery karakonie, czy też był może między tymi martwymi owadami, które Adela co rano znajdowała brzuchem do góry