grube szyby bibliotecznej szafy, gdzie mieszka w gościnnych tomach poezji. Ojciec Go częstokroć wyciąga z wierszami romantyków i napełnia gabinet dźwiękiem Jego imienia. Czasem też "na Anioł Pański biją dzwony" albo polatuje nad tatusiowym gabinetem modlitwa z "Klątwy": "Oczyść mą duszę, święty Boże! Do Ciebie serce wznoszę...", bo nasze i bliskie sercu jest wszystko, co romantyczne i polskie. Ale ściany domu nie oglądają żadnych świętych symboli ani obrazów. Jeśli już u rodziców pojawia się Bóg, to jeden jedyny i bezosobowy, nie cierpiący żadnego upostaciowania i żadnej konkurencji. A że tak bardzo trudny, to i zatarł się na co dzień ze szczętem.<br> Tylko