naszych<br>wspólnych niedziel, naszego przebywania w tym jego zaciszu i to<br>pragnienie skryte, że go kiedyś nauczę, to pragnienie, które taiłem w<br>sobie aż do dnia, kiedy mnie ojciec na naukę do miasta odprowadzał.<br> Przed miastem zatrzymaliśmy się i posiedzieliśmy trochę w niewielkiej<br>kotlinie przy końcu pól, bo nas tak bliskość miasta zaskoczyła, chociaż<br>znaliśmy je z różnych w nim pobytów i szliśmy przecież ku niemu, nie<br>gdzie indziej, ale mimo to poczuliśmy się wobec siebie jakby<br>zawstydzeni, że to już tak blisko, prawie oszukani przez drogę, która<br>miała być długa, wciąż przed nami, jeszcze daleka, że i nie warto jej