się.<br>- Wyjaśniłam to przy pomocy łopatki - odrzekłam.<br>Roześmiała się.<br>- Pamiętasz to? - spytała z ulgą.<br>Poklepałam ją po ręce.<br>- Ale ty zapomnij, pora na to - rzekłam. - I to najwyższa. Myślisz, że Piotr tego nie czuje?<br>Spłoszyła się. Siedziałyśmy twarzami ku sobie, niepodobne do siebie w niczym. Lecz ona czerpała z tej bliskości jakąś niezrozumiałą ulgę. Dostrzegłam, jak jej zmącony błękit odzyskuje przezroczystość. Znowu poklepałam ją po ręce. I to już było wszystko, co mogłam dla niej zrobić.<br><br>Wysiadłam z autobusu nieco wcześniej. Ruszyłam wąskim duktem, nakładając drogi. Krzewy, nie tak już gęste o tej późnojesiennej porze, zdradzały swoje niepiękne sekrety. Co bowiem