grosze i mając czterdzieści sześć lat postanowił wrócić w rodzinne góry, aby tam żyć z owoców swej pracy. Oszczędności jednak zostały powierzone niewłaściwym rękom, prysły marzenia o spokojnej starości i dostatnim utrzymaniu z małego kapitaliku. Trzeba było podjąć na nowo praktykę lekarską. Kłopoty pana doktora stały się w ostatecznym rachunku błogosławieństwem ludzkości. Pewnie nie byłoby mu dane dokonanie odkrycia, gdyby wolny od trosk finansowych łowił pstrągi w wartkich potokach rodzinnej Szkocji.<br> Znowu przyjmował pacjentów - tym razem w Londynie. Na tyłach swego domku miał osobny pokój, do którego nigdy nie wchodzili pacjenci, a który z rzadka tylko pokazywał tym, co dzielili jego