pożegnalne echo.<br> Po paru jednak dniach coś się nagle zacięło w tej frontowej maszynie,<br>zaczęło nadstawać, dostawać zadyszki, zaczęto zwozić coraz więcej<br>rannych żołnierzy autami, furmankami albo niesiono ich na noszach,<br>niektórzy o własnych siłach wracali, obszarpani, pokrwawieni, z<br>poobwiązywanymi głowami, piersiami, z rękami zawisłymi na bandażach,<br>niektórzy rozdziani z bluz, owinięci w nasiąknięte krwią strzępy<br>koszul, niektórzy wspierając się na kijach czy jeden na drugim, czy<br>dwóch po bokach i jeden zwieszony między nimi. Nieraz cały pochód<br>takich szedł.<br> Wróciła znów trwoga i znów zaczęły spadać na wieś pociski, tym razem<br>z przeciwnej strony, tak że musieliśmy na powrót przenieść