Nazajutrz rano, w wielkiej sali byłego ministerstwa<br>wojny, zebrał się naprędce ukonstytuowany na nowo KC partii.<br>Dzień był słoneczny i z wiosenna soczysty. Przy długim stole, zielonym jak murawa zmięta po niedawnej majówce, z rozrzuconymi tu i tam jak skorupy od jaj skrawkami notatek, siedziało trzynastu ludzi w szarych więziennych bluzach. Przez otwarte na oścież okna wychodzące na plac Zgody wtargało bezceremonialnie słońce i przytłumiony rozgwar mas mitingujących na placu przed gmachem. Atmosfera tej pseudowiosennej błogości, przetykana odległymi pogrzmotami zgiełku i gęstą, chluszczącą ulewą oklasków, zrywającą się raptem, by po chwili ustać, nawiewała kwietniowe reminiscencje.<br>Mówił sekretarz KC, towarzysz Courreau:<br>- Nie